Het is dan eindelijk zover. Ik heb er meer dan een jaar naar uitgekeken. Straks ontmoet ik de andere deelnemers die aan de jungle marathon zullen deelnemen. De organisatie is er sinds jaar en dag trots op te kunnen zeggen dat zij de zwaarste loopwedstrijd ter wereld hebben. Dat belooft. De wedstrijd zal plaats vinden in het 'Tapajos National forest', het tweede grootste nationaal park in het stromingsgebied van de Tapajos rivier, een zijrivier van de Amazone. In het gebied wonen zo'n 1400 families die verdeeld zijn over 29 dorpen die zich meestal aan de oever van rivier bevinden.
Ik ben al een 3-tal weken voor de race afgereisd naar Brazilië om wat te acclimatiseren. En dat was nodig, de hitte en de vochtigheid zijn zwaar en maken elke inspanning lastig.
Alle deelnemers, lopers en medisch team verzamelen in Alter Do Chao, een stranddorpje zo'n 15 km van Santarem. Santarem is zowat de belangrijkste havenstad midden in het Amazonegebied. Ik kom de 5de oktober toe in Santarem met de vlieger. Als ik de dag erop op zoek ga naar de bus voor Alter Do Chao, wordt ik aangesproken door een jonge Braziliaan in perfect Engels, op zich al een verrassing. Dan is zijn naam, en hij werkt mee in de organisatie. Hij en Shirley, de bezielster achter de jungle marathon, zijn onderweg naar Alter Do Chao. Ik krijg een lift aangeboden in hun 4x4. Airconditioning in plaats van een hete bus, een luxe die ik de komende week serieus zal missen.
In Alter Do Chao aangekomen ontmoet ik de eerste andere deelnemers: Martin, Tracey, Tony en Tash. Het klikt direct, en ik kan mijn bagage tijdelijk op hun hotel achterlaten. Zij maken deel uit van het special forces team op de luchthaven van Heathrow. Martin neemt voor de tweede keer deel aan deze race en heeft zijn 3 collega's kunnen overtuigen.
We ontvangen van Shirley ook als eerste lopers het officiële roadbook. Wat ons meteen opvalt is dat de lange dag geen 87 km is, zoals tijdens de andere edities, maar 105 km. Wow! Ik reageer nog laconiek door te zeggen dat we zo meer krijgen voor hetzelfde geld. Anderen reageren toch vooral verbaasd en een beetje ongerust. De totale afstand dit jaar zal ook geen 222 maar 242 km zijn. Of het veel verschil uitmaakt zal nog wel blijken.
Na lang wachten, we zijn in Brazilië, kunnen we aan boord van onze rivierboot; die ons naar Prainha zal brengen, waar de race zal starten. De oorspronkelijk voorziene aanmeerplaats blijkt niet voldoende diepgang te hebben, dus de boot legt enkele honderden meters verder aan. Enkele meters door het water waden en dan de ladder op en ons installeren op de boot. We zijn al met zo'n 15-tal lopers aanwezig en installeren ons op het middendek. Iedereen hangt zijn hangmat op voor het donker. Het gros van de runners en het medisch team zal pas laat in de nacht toekomen.
Tegen zonsondergang hebben we ons geïnstalleerd en trekken we met de aanwezigen terug richting centrum om nog een hap te eten. We zullen nog tot minstens 2 uur vannacht moeten wachten vooraleer we van wal steken, dus nog tijd genoeg. Gegrilde kip, rijst, salade en frieten ... zalig op de vooravond van een week lang in de jungle tijdens dewelke ons dieet zal bestaan uit gevriesdroogde expeditiemaaltijden en energierepen. Op de terugweg naar het strand merk ik dat er vrij WIFI beschikbaar is op het strand. Op de boot even mijn computer gaan halen, en wanneer iedereen zijn hangmat opzoekt loop ik terug naar het strand. Ik ben nog met Najah voordat ik de rest van de tijd zal afgesloten zijn van alle communicatie. Onverwacht toch nog even kunnen bellen ... zalig. De moderne versie van een romantische nacht op het strand, leve het internet? Eenmaal in mijn hangmat val ik dan ook als een blok in slaap. Ook daar ben ik blij om, in België lukte het me namelijk niet om in mijn hangmat te slapen. De temperatuur zal er voor een groot stuk tussen zitten.
In de nacht worden we wakkergeschud door de niet gearriveerde deelnemers die ook overal hun hangmatten aan het installeren zijn. Als ik 's ochtends wakker wordt blijkt de hele boot vol te hangen met hangmatten. We bevinden ons ondertussen midden op de rivier, waarvan de oevers soms nauwlijks zichtbaar zijn. Het lijkt erop dat we ons midden op zee bevinden. We stomen richting Prainha. Onderweg stoppen we even aan een verlaten strand, tijd voor diegenen die goesting hebben om een duik in het water te nemen. Vanop het topdek in het water duiken ... geweldig. Het water van de rivier is tropisch warm. We blijven even aangemeerd liggen. Even armen en benen in het water strekken.
Nog een dik uur verder varen en we komen aan in Prainha. Het is te zeggen, in de buurt van Prainha. De rivier blijkt niet diep genoeg. Met een speedboot wordt er richting kamp gevaren, en een dik half uur later komen er 2 speedboten terug, en de eerste deelnemers worden zo richting kamp gebracht. Even rekenen ... op die manier gaat het nog uren duren vooraleer iedereen van boord is. Blijkbaar heeft de organisatie dat ook bedacht als een dik uur later een grotere boot alle lopers van boord komt halen. Het medisch team moet op de tweede ronde wachten.
7 oktober in de namiddag en we komen aan. We worden opgewacht door de kinderen van het dorp, allemaal gekleed in kleurige jungle marathon T-shirts. Prachtig zicht.
Nog anderhalve dag wachten, voordat we kunnen beginnen aan de loop. Veel te lang naar mijn goesting. Mijn benen roepen om beweging. Onze kit wordt gecheckt, nog een laatste medische check, kennismaking met de andere deelnemers. Vooral veel Engelsen. De eerste dagen voel ik me een beetje een vreemde eend in de bijt. Enige Belg. Ik mis Najah. Ik hou ,e een beetje op de vlakte. Samen met Dan en Bobby vormen we het team 'The chocolate jackeys'. 'Chocolate' verwijst naar Belgie en 'Jackeys' is een schotse scheldwoord voor dronkaards. Bobby en Dan zijn twee schitterende kerels van schotland. Het jammere voor mij is dat ik maar weinig van hun taaltje versta. De rivier eens overzwemmen, in de hangmat liggen, de rugzak nog eens checken, de buurt eens te voet verkennen, op die manier kom ik deze anderhalve dag door.
9 oktober - dag 1: Prainha naar Pini.
De eerste dag is aangebroken. De roadbook belooft ons een totale afstand van 21,5 km, een rivieroversteek, een moeras, en enkele stevige beklimmingen. Ik neem me voor om vandaag niet te hard van stapel te lopen, er volgen nog genoeg dagen om me te bewijzen. Onderweg zijn er 4 checkpoints, waar we telkens 15 min verplicht moeten rusten. Vorige edities zijn er verscheidene lopers tijdens de eerste dagen op intensieve belandt wegens oververhitting en dehydratie. Vandaar deze maatregel. We beginnen met een stevige beklimming vanuit Prainha en lopen dan door de Jungle. Schitterend om hier te kunnen lopen. Ergens halverwege had de organisatie de vorige dag nog een immense anaconda gezien. Ik heb deze echter gemist. Na het eerste controlepunt moeten we door een rivier. De eerste test voor mijn waterdicht materiaal. Tot de borst het water in. Vanaf dat moment zal ik nooit meer in droge schoenen lopen. We hebben 5 km van de 240 gelopen! De rivier brengt even verfrissing. Erna gaat het door een moeras waarin we tot de knieën in wegzakken. Vervolgens kan ik een 6-tal km doorlopen om dan nog 7,5 km bergop en -af te lopen, beter gezegd wandelen en schuiven. Na 3h28 zit mijn eerste dag erop. Ik eindig als 8ste en daar ben ik best tevreden mee. Tegen de avond begin ik last te krijgen van mijn rechteroor. Een kort doktersbezoek leert me
dat het er ontstoken uitziet. Misschien antibiotica? Ik ben er geen voorstander van, gezien eventuele nadelige bijwerkingen. De reden waarom ik ook geen Malarone neem.
10 oktober - dag 2
De tweede dag begint direct met het oversteken van een rivier. Een 100 meter, met de rugzak. Er is een koord gespannen die als leidraad kan dienen. Ik ben als vierde, vijfde in het water en grijp onmiddellijk naar het touw. Ik trek me voort en laat me voor de rest drijven. Er is nog iemand voor me, maar daar ga ik vlot overheen. Ik trek me voort aan het touw en bereik in recordtijd de andere oever, een heel eind voor de overige lopers. Ik loop even als eerste, maar wordt dan toch bijgehaald. Vandaag is het een snelle dag. Een vlakke 24 km. Ik kan mijn positie handhaven zonder zwaar in de reserve te gaan. Mijn oor begint me wel meer en meer last te bezorgen. Ik heb het gevoel dat ik onder water loop. Ik ben doof aan mijn rechterkant. Bij aankomst in het kamp ziet de dagindeling er altijd ongeveer hetzelfde uit. Voldoende drinken, sportdrank met elektrolyten om de zoutbalans terug op niveau te brengen, iets eten, kleren en schoenen wassen indien mogelijk, douche nemen en wat rusten. Bij een nieuw doktersbezoek krijg is willens nillens toch een antibiotica kuur voorgeschreven. In elk kamp is ieder moment kokend water voorhanden, waarmee we onze expeditiemaaltijden kunnen klaarmaken. Ik heb zo'n maaltijd voor elke morgen en avond. Even na zonsondergang, tegen 8 PM kruip ik meestal in mijn hangmat.
11 oktober - dag3
De derde dag ontwaak ik na een verschrikkelijke nacht. Ik heb bijna geen oog dicht gedaan. Mijn oor doet verschrikkelijk pijn. Mijn maag en darmen liggen overhoop door de antibiotica. Ik maak mijn ontbijt klaar, maar krijg het maar met moeite door mijn keel. Lepeltje voor lepeltje eet ik mijn ontbijt. Ik voel me belabberd. Ik maak me gereed voor de 3de dag. Hangmat oprollen. Materiaal terug in de waterdichte zakken. Mijn dieet: antibiotica voor de oorontsteking, immodium voor de antibiotica en paracetamol tegen de pijn en koorts. We zijn er klaar voor! De dag begint ook vandaag met de oversteek van een rivier. Zelfde principe. Alleen gisteren hebben de andere lopers ook van mijn techniek geleerd. Deze keer kom ik in ongeveer 7de positie aan het touw. Ik kan nog over een aantal anderen heen kruipen, maar kan op een bepaald moment niet anders dan in de file te blijven hangen. Ik maak een strategische vergissing door te denken dat ik wel snel langs de andere deelnemers kan heen zwemmen naar de eerste positie. Het zwemmen gaat niet vooruit dankzij de rugzak van ruim 10 kg op mijn rug.
Ik verlies terrein, wat ik wel tijdens de eerste kilometers lopen terug kan goedmaken. Tot het eerste checkpoint gaat het me nog heel goed af, maar eenmaal daar voorbij voel ik de weerslag van onsteking, koorts, slapeloze nacht en diaree. De ene beklimming volgt nu direct op de andere en de energie stroomt uit mijn lichaam. Uiteindelijk kom ik toe op het tweede checkpoint, wanneer al enkele andere lopers die duidelijk verder in het klassement stonden me zijn gepasseerd. Demotiverend, maar ik kan gewoon niet aanknopen. In het twee checkpoint slaap ik voor half een uur, maar helpen doet het niet echt. Na die rustperiode is mijn hartslag nog altijd ruim in de 80 slagen per minuut. Ik kan niet anders dan drinken, eten en verder gaan. Met tranen in de ogen zet ik de tocht verder : ik wil verdomme niet opgeven. Niet als eerste, niet zo vroeg in de race, gewoon NIET . Deze etappe wandel ik verder, en ik voel langzaamaan mijn krachten terugkomen. Het laatste stuk gaat door de dichte jungle. Dit is het gebied in de amazone met de grootste concentratie aan jaguars. Hier alleen op pad zijn is wel een rare ervaring. Niet ver van het kamp passeer ik twee gewapende wachters . Eén van de andere deelnemers heeft een zwarte jaguar gezien, maar mij is dat niet gegund geweest. Na een glibberige afdaling bereik ik een beek, op 2 km van ons kamp.Gezien er deze avond geen wasmogelijkheden zullen zijn, en gezien mijn looptijd vandaag toch om zeep is, besluit ik me even te wassen.
Zo bereik ik een goei 10 minuten later fris gewassen het kamp. Het kamp bevindt zich midden in de jungle. De dagelijkse routine herhaalt zich, met dit verschil dat ik deze keer pas in de late namiddag toe ben gekomen. Tot de dagelijkse routine behoort ook telkens een massage. Dit is geweldig. Twee Braziliaanse dames geven elke loper de mogelijkheid om een massage te krijgen. Natuurlijk maak ik hier graag gebruik van. Deze avond val ik midden in de jungle, onder een immense tropische boom in mijn hangmat in slaap, temidden van alle jungle geluiden.
12 oktober – Dag 4 : naar Jaguarari
De nachtrust heeft goed gedaan. Ik voel met een pak frisser als de dag ervoor. Vandaag staat er een goeie 37 km op de menu. Vooral vlak belooft het roadbook ons.
We vertrekken vanuit ons junglekamp, het eerste stuk van de dag nog in de jungle, om later over zandwegen doorheen een aantal dorpen te lopen. In het eerste dorp waar we passeren woorden we door de plaatselijke bevolking zwaar aangemoedigd. Dit geeft vleugels. Ik loop in het begin nog mee met Bobby en Tom, maar voel me vandaag in form en loop het tweede deel van de dag alleen. Ik loop in zevende positie nu. Ik bereik fit het laatste checkpoint en er worden me nog 8 km tot de finish beloofd. Half lopend moet ik dat toch zeker binnen het uur halen. Niets blijkt minder waar. Die 8 km moeten er minstens 12 geweest zijn, waarvan het laatste stuk over een zandweg, waarin je tot je enkels in wegzakt, en volledig in de zon. Het laatste half uur is echt afzien. 'Waar ligt die verdomde finishlijn'. Als ik de finish bereik ben ik zodanig oververhit, dat ik rechtstreeks naar de rivier loop en languit in het water ga liggen. AFKOELEN. Later die dag zal ik Shirley zeggen dat ik hoop dat er voor de dag erna (105 km) in de middagzon toch meer schaduwstukken zouden zijn, anders voorzie ik problemen. Sommige lopers kunnen niet meer op eigen kracht naar de rivier en worden tot daar ondersteund, om in het water gelegd te worden. Vandaag zijn er ook een aantal opgaves.
Ik had een extra portie noedels, en die eet ik vandaag op, op de vooravond van de lange etappe. Een fijne afwisseling op de expeditiemaaltijden. Het kost me hoe langer hoe meer moeite om die maaltijden door mijn keel te krijgen. Vroeg in de hangmat. De voeten worden nog ingetaped en dan ben ik klaar voor de 'grote dag'. Vetrek voor de lange etappe is voorzien om 5 uur 's morgens.
13-14 oktober – Dag 5 en 6 : Lange etappe
De voeten ingetaped, oor is ondertussen volledig ontstekingsvrij, immodium en antibiotica genomen. Ontbijt gegeten. Het is 5 uur in de ochtend en we zijn zo klaar als mogelijk voor de 105 km die ons te wachten staan. Dan neemt de leiding. Samen met Tom en Bobby ben ik gesandwiched tussen het Spaanse en Braziliaanse team. De eerste 7 km wordt met de zaklamp en al wandelend afgelegd. We volgen voor een heel eind de rivier over het strand. Jungle Jim komt ons voorbij gewandeld met een strak tempo en ik volg hem samen met de Spanjaarden. Eenmaal we op meer begaanbare weg komen beginnen de Spanjaarden te lopen en ik samen met hen. Op de voet gevolgd door de Brazilianen, die ons later voorbij gaan. We halen met z 'n gedrieën Dan in, maar ik besluit hun tempo niet langer te volgen. Ik bereik kort na de eerste 6 lopers het tweede checkpoint. Van daaruit gaat het naar beneden en moeten we een riviertje oversteken. Eenmaal overgestoken blijkt de bewegwijzering verdwenen. Dan, de Spanjaarden en Brazilianen komen terug mijn richting uit. We besluiten de kust te volgen in de hoop dat we in de goede richting gaan. Een anderhalf uur later bereiken we gelukkig het 2de checkpoint. Daar voorbij lopen Dan en ik samen in de 6 de positie. De weg naar checkpoint 4 is eindeloos. Na kilometers over een geploegde weg door de jungle voelen de voeten en enkels gehavend. We geraken ook beiden zonden water. We delen de laatste druppels uit onze fles. We zullen nog dik anderhalf uur lopen zonder een druppel water, in de volle zon. De laatste 3 kwartier strompelen we van schaduwplek naar schaduwplek. We merken al lachend op dat we de 'front'-runners zijn. Van lopen is er echter niet meer veel te merken. Het lijkt eerder op een wedstrijd bij de para-olympics. Als we een caju-vrucht kunnen plukken is dat heel welkom, maar een druppel op een hete plaat. Totaal oververhit, gehydrateerd en uitgeput bereiken we checkpoint 4. Dat belooft voor het verdere verloop van de wedstrijd. We treffen Shirley daar aan en we verwittigen haar dat ze best een hulpteam enkele kilometers verder stuurt, want er gaan daar ongelukken gebeuren. Later horen we dat ze 2 waterflessen in de berm van de weg heeft neergegooid ??? Nabij checkpoint 4 is een beek. Dan en ik gaan er voor een 10-tal minuten in liggen om onze temperatuur te laten dalen. De volgende dikke 10 km gaan in de vlakke zon over brede zandwegen. De zoektocht naar schaduw blijft duren. Lopen is vanaf nu definitief niet meer aan de orde. We strompelen naar checkpoint 5.
Hier moeten we voor 16 uur zijn, willen we die dag nog direct doorheen de jungle lopen. Het is 15 uur wanneer we toekomen. We zijn de 3de en 4de loper. Ik doe mijn schoenen uit en laat mijn voeten terug opnieuw intapen. Het ziet er niet fraai uit en het voelt nog erger. Verdomme, ik moet nog 50 km doen. Ook mijn enkel doet serieus zeer.
Dan kan niet wachten en vertrekt. Een half uur later komen ook Bobby en Tom binnengestrompeld. Na hun watervoorraden bijgevuld te hebben zijn ze terug vertrokken. Na 45 minuten zijn mijn voeten terug ingetaped. Ik kan terug op de been. VERDOMME, die eerste meters doen pijn. Ik vertrek 15 min na Tom en Bobby en vermoed dat ik de 14 km doorheen de jungle wel op mijn eentje zal moeten afleggen, en dat waarschijnlijk voor een groot deel in het donker. Het idee spreekt me niet zo aan. Ik zing dan maar wat, om de moet erin te houden 'Najah, als ik hou zie ben ik niet meer bij te sturen, …' en om de wilde beesten wat op een afstand te houden. Mijn zangkwaliteiten zijn niet echt geweldig, maar alleen in de jungle kan het geen kwaad. Mijn verrassing is dan ook groot als ik na 3 kwartier al op Tom en Bobby stuit. Ze hebben me gelukkig niet horen zingen, of alleszins hebben ze er niet teveel aandacht aan besteedt. We zetten gedrieën onze tocht verder. De uren verstrijken en we murwen ons door de jungle. Bij een pispauze blijkt dat ik bloed pis. Ik wordt ongerust. Ook nu weer moeten we de laatste kilometers zonder water stappen. Als we uit de jungle komen moeten we onze weg aanpassen als gevolg van een bosbrand. Uiteindelijk bereiken we bijna 4 uur later het 6de checkpoint, waar we Dan ook aantreffen. Iedereen besluit een uur rust te nemen. Ik blijf echter langer, nog altijd ongerust over mijn hydratatie. Ook mijn enkel doet enorm zeer, mijn voeten in het algemeen. Ik heb geen zin om 's nachts langzaam te vorderen omdat er naar de wegaanduidingen gezocht zal dienen te worden. Liefst even rusten en dan misschien iets frisser op de been. Het beloofde kokend water is niet op het checkpoint aanwezig, dus ik kan ook niet eten. Gelukkig krijg ik van het medisch team een portie risotto. Koud, maar toch iets voedzaams achter de kiezen.
's Morgens zet ik de tocht verder met Darren. We zullen de dikke 40 resterende km samen afleggen. Die 40 km zijn theoretisch en waarschijnlijk gaat het om een stuk meer. We zetten de regels van de race even aan de kant en wandelen doorheen het centrum van Alter Do Chao en plunderen de supermarkt. Chips voor het zout, cola voor de suiker en croissants voor het ontbijt. We vervolgen onze tocht die de rest van de dag over het strand zal gaan. Terug volledig in de zon. Het wordt puur afzien, maar terzelfder tijd hebben we enorm veel lol. Het is één van die ervaringen waarbij je samen heel diep gaat en elkaar op heel korte tijd ook heel goed leert kennen. Ik zal vandaag en morgen niet gauw vergeten. We vertellen elkaar de echte reden waarom we toch, tegen beter weten in, verder vechten om deze race uit te lopen. Wat onze drijfveren zijn. Ook proberen we te achterhalen waarom we dit eigenlijk doen. Ik heb het gevoel dat ik op korte tijd weer veel bijgeleerd heb. Darren is alleszins iemand waar ik naar opkijk. Ik ben blij dat we dit samen hebben kunnen doen. Op één van de checkpoints krijgen we te horen :'You look so strong' … wanneer we beiden geheel geradbraakt toekomen. Waar ze dat vandaan halen weten we niet. We hebben eerder het omgekeerde gevoel, maar we zijn die zin wel te pas en te onpas blijven herhalen. We ploeteren nog eens door een moerasgebied, geraken de weg nog eens kwijt, steken nog een paar rivieren over totdat we door het leger aan de kant worden gehouden, gezien de wedstrijd voor die dag wordt afgelast. We begrijpen dat er mensen vermist zijn, en vandaar wordt de wedstrijd afgelast. Blijkbaar zou iedereen naar Alter Do Chao gebracht worden, waar ons eten en drinken voor zien wordt. Iedereen wordt met de boot naar checkpoint 8 gebracht. Een uur later krijgen we daar van Shirley te horen dat de wedstrijd gewoon door gaat. Ze weet hoe ze mensen moet demotiveren. Als ze merkt dat Darren en ik samen zullen besluiten wat we gaan doen, probeert ze verdeeldheid tussen ons te zaaien, om zo toch maar zoveel mogelijk lopers in de race te houden. Een spelletje wat we direct door hebben en waar we niet in mee gaan. Het wordt ons snel duidelijk dat er ontzettend veel lopers hebben opgegeven en Shirley doet er alles aan om er zoveel mogelijk in de wedstrijd te houden. Het is geen goede reclame als er straks bijna niemand de race zou uitlopen. Haar belofte dat ik een gratis deelname krijg voor volgend jaar helpt niet echt als overtuiging. Het laatste wat ik nu denk, is dat ik dit nog een keer wil doen. Darren en ik besluiten uiteindelijk omwille van onze persoonlijke redenen, toch de race verder te zetten. Het woord race is eigenlijk niet meer van toepassing. Als je weet dat de snelste 'loper' meer dan 30 uur gedaan heeft over de 105 km. Tja, dat kan je nog moeilijk een race noemen. In checkpoint 9 laat ik mijn voeten nog eens verzorgen. Een zeer aangename, kortstondige gewaarwording voor mijn geteisterde voeten. De laatste kilometers vergezelt Mike ons nog. Het laatste anderhalf uur leggen we in het donker af. Probeer uw weg eens in de donker te vinden op een uitgestrekt strand met slechts hier en daar een wegaanduiding. Ook de weg naar het uiteindelijke kamp is niet verlicht. Eens aangekomen worden we super ontvangen door de andere lopers en het medische team.
Van de rest van de organisatie, geen spoor. Een douche, eten, een pint, voetverzorging … en de hangmat in. Na een uur kan ik de slaap nog niet vatten, ondanks de pijnstillers houden mijn pijnlijke voeten me uit mijn slaap. Een slaapmiddel brengt uiteindelijk soulaas.
15 oktober – Dag 7 : Laatste etappe
De laatste dag is aangebroken. Ik voel me terug even sterk. Het zal het vooruitzicht zijn dat er nog 22 km gedaan moeten worden, die maken dat ik, toch tijdelijk, vleugels krijg. De sfeer is uigelaten, en iedereen zit al met de finish in zijn of haar hoofd. Na de verplichte foto's aan de startlijn, wordt het startsein gegeven door iemand van het medisch team. Van de organisatie zelf geen spoor.
De benen voelen fris aan. De voeten zijn naar de klote. Als het startsein wordt gegeven, vertrekken Darren en ik nog lopend, maar als na 50 meter wordt duidelijk dat mijn voeten me dat nooit zullen vergeven. Voor Darren zie ik op zijn gezicht dat dezelfde boodschap gegeven wordt. We wandelen de laatste 22 km van deze race door de hel langheen de rivier op het strand. Schoenen natuurlijk binnen de kortste tijd vol met zand. Leegmaken heeft geen zin. Ze zouden direct terug vol zand zitten, en de pijn zal er niet minder op worden. We leggen de 22 km af in een goei 4,5 uur. Uiteraard geen looptempo, maar toch nog altijd een goed wandeltempo. Elke seconde van die 16200 seconden doen mijn voeten verschrikkelijk pijn. Dit is de lastigste etappe. We hebben nog wel lol, maar naar het einde kunnen we het zelfs niet meer opbrengen om met onze miserie te lachen. De laatste kilometers leggen we samen met Juli. Zij brengt het gesprek terug wat op gang, godzijdank. In deze 22 km zitten nog 4 rivieroversteken. De laatste op enkele kilometer van de finish. Die zijn voor mij bijzonder pijnlijk. Ik heb onder elke voet een open blaar. Als er water in mijn schoenen komt, is het precies alsof iemand een aansteker onder mijn voeten houdt. Het brandt verschrikkelijk. De tranen springen al in de ogen als ik een rivier zal naderen. Elke meter verder voelt aan als een overwinning. En op het laatst is het echt afwachten waar die VERDOMDE finishlijn dan toch wel ligt. En dan zijn we er. Totale ontlading.
Vreugde! Tranen! Gelukwensen! Bier! SMS naar Najah! Eten! Tevreden dat we hebben doorgezet! Uiteindelijk zijn er 14 lopers van de 43 die de volledige race hebben uitgedaan. Er is nog veel te vertellen en te bedenken. Lopers en medisch team waren alleszins beiden geweldig. En zonder het medisch team zou waarschijnlijk geen enkele loper zijn gefinished. Iedereen betrokken bij deze race, zowel lopers, medisch team, bombeiros, lokale bevolking, oganisatie, en iedereen die ik eventueel vergeten zou zijn, allemaal heel fel bedankt. Van een heel aantal van jullie heb ik ook emails ontvangen tijdens de race. Dat was geweldig. Iets horen van het thuisfront. Weten dat jullie met me meeleefden, dat heeft me geholpen om deze race tot een goed einde te brengen. ALLEMAAL EEN DIKKE MERCI!!!
Moker
Moker
